- 17 Σεπτεμβρίου 2003 στις 00:25, στο 17χλμ Θεσσαλονίκης - Σερρών, επιβατικό Ι.Χ. εκτράπηκε της πορείας του και προσέκρουσε σε περίφραξη εργοστασίου, με αποτέλεσμα το θανάσιμο τραυματισμό του οδηγού του Θεόδωρου Παυλίδη, του Λεωνίδα, κατοίκου εν ζωή Θεσσαλονίκης.
Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός και έκαψε
την καρδιά του όπου γης Ποντιακού Ελληνισμού. Ο τραγουδιστής του καημού,
της αγάπης, της εθνικής μνήμης, το «ελεύθερο Ακριτοπαίδ των Αμαζώνων
γέννα».
Ένας από τους πιο γνωστούς κι
εκφραστικούς τραγουδιστές του Ποντιακού Ελληνισμού, άφησε σαν πουλάκι
την πνοή του, την Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2003. Αποδήμησε μακριά, χωρίς
να προειδοποιήσει κανέναν, όπως και θα έκανε το κάθε «νυχτοπούλ»…
Το όνομα του έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα, στη σύγχρονη Ποντιακή ιστορία!
Ο Θεόδωρος Παυλίδης γεννήθηκε στο Γιαννακοχώρι της Νάουσας, στις 10 Νοεμβρίου 1957.
Μετά από ένα χρόνο, η οικογένεια του μετοίκησε στην πόλη της Νάουσας
και το 1959 εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Αρσένι της Σκύδρας, απ’ όπου
καταγόταν η μητέρα του.
Ως παιδί και μάλιστα πρωτότοκος της
οικογένειας, ήταν ιδιαίτερα προστατευτικός και στοργικός με τ’ αδέλφια
του. Από μικρός είχε κλήση προς την μουσική και παράλληλα με το σχολείο,
όντας μαθητής στο Δημοτικό, μάθαινε Βυζαντινή μουσική στην
Εκκλησιαστική Σχολή Εδέσσης.
Από μικρή ηλικία, έδειξε την προτίμηση του στο Ποντιακό τραγούδι
Η δασκάλα πάντοτε του ζητούσε να ερμηνέψει ένα παραδοσιακό Ποντιακό τραγούδι και κατόπιν ακολουθούσαν οι συμμαθητές του.
Το βάπτισμα, του τραγουδιστή το πήρε στο πλευρό του συγχωριανού του Χρήστου Καρυπίδη.
Υπομονετικά καθόταν δίπλα του, μετά το σχολείο, ώρες ατελείωτες και
τραγουδούσε. Έτσι, όταν ήταν έτοιμος, συνόδεψε τον Χρ.Καρυπίδη σ’
εκδηλώσεις. Σ’ ένα πανηγύρι στο Κορδελιό Θεσσαλονίκης έτυχε να τον
ακούσει ο γνωστός τότε λυράρης και τραγουδιστής Νίκος Ιωαννίδης, μια
συνάντηση καθοριστική για την καριέρα του Θόδωρου.
Τελευταία του συνεργασία ήταν η μουσικοθεατρική παράσταση «Έναν καιρόν κι έναν ζαμάν», που ανέβηκε από τους Συλλόγους Ποντίων Νεαπόλεως και Ποντιακή Εστία το 2000. Ο ξαφνικός θάνατος του άφησε εν τω μέσω, συνεργασία που δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί δισκογραφικά.
Τα δύο τελευταία χρόνια εμφανιζόταν στο κέντρο «Λεμόνα» στην Αθήνα μαζί με τον Ανέστη Μωϋσή, ενώ η τελευταία του δημόσια εμφάνιση ήταν στα «Χρυσανθοπούλεια» τη Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2003. Δύο μέρες αργότερα το νυχτοπούλ του Πόντου πέταξε ατρόμητο κι ελεύθερο, σαν γόνος αντάρτη που ήταν, για την άλλη διάσταση.
Ένα από τα αγαπημένα του τραγούδια ήταν το «Νυχτοπούλ», γιατί αγαπούσε το ελεύθερο πέταγμα των πουλιών και ιδιαίτερα αυτής της νύχτας, που υποχρέωση τους είναι... να την παρηγορούν με το κελάηδημα τους.
Ο Θόδωρος Παυλίδης υπήρξε ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, ιδιαίτερα ευαίσθητος, προσηνής, πολύ φιλάνθρωπος και καθόλου φιλάργυρος. «Δεν αγαπούσε καθόλου το χρήμα» λέει χαρακτηριστικά ο Μπάμπης Κεμανετζίδης.
Ο Νάκος Ευσταθιάδης θυμάται ένα
περιστατικό που καταδικνύει την αφανή, στους πολλούς, φιλάνθρωπο πλευρά
του αείμνηστου καλλιτέχνη...
«Πριν οκτώ μήνες με πλησίασε στην
Τέρπυλο του Κιλκίς ένας άνθρωπος, που τον έβλεπα για πρώτη φορά.
Αναγνώρισε ποιος ήμουν και μου είπε πως πριν από δυο χρόνια εξαιτίας
ενός πολύ σοβαρού ατυχήματος, είχε καταστραφεί οικονομικά. Ο Θόδωρος που
είχε ακούσει την ιστορία του, τον πλησίασε και του έδωσε μέσα σ’ ένα
φάκελο ένα χρηματικό ποσό. Αυτόν τον άνθρωπο τον είδα την ημέρα της
κηδείας του, να κλαίει απαρηγόρητος».
Η κηδεία του έγινε στην ιδιαίτερη του πατρίδα, στο Αρσένι, όπου η πατρώα γη άνοιξε τη μαύρη αγκαλιά της, για να υποδεχτεί το γλυκόλαλο αηδόνι της.
Στην τελευταία του κατοικία τον
συνόδεψαν όλοι οι Πόντιοι τραγουδιστές και λυράρηδες, που ερμηνεύοντας,
ως κατευόδιο, τα τραγούδια του αείμνηστου «Παιδιού του Πόντου» έδιναν
κουράγιο στους γονείς, στ’ αδέλφια του, στη σύζυγο, στα τέκνα του και σ’
όλους που τον τίμησαν για τελευταία φορά, αλλά συνάμα και υπόσχεση,
ότι...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου